Hz. Peygamber’in Sünnetinden Örnekler-3 ( (132)

 

Hz. Peygamber’in Sünnetinden Örnekler-3 ( (132)

Hz. Muhammed, tefekkür eder, âyetler arası bağlantıları kurar ve ashâbını en güzel şekilde tezkiyeye/yetiştirmeye gayret ederdi.[1]

Hz. Muhammed, ashâbının sorularını cevaplar, tane tane konuşur, önemli şeyleri üç kez tekrarlardı.[2]

Hz. Muhammed, insanların kusur ve ayıplarını araştırmazdı.[3]

Hz. Muhammed, geniş gönüllü ve bağışlayıcıydı, hata ve kusurları affederdi.[4]

Hz. Muhammed, söz ve davranışlarıyla kimseyi incitmezdi.[5]

Hz. Muhammed, düşmanlarının bile iyiliğini isterdi. (Örneğin Mekke’nin fethinde daha fazla kan dökülmemesi için bütün tedbirleri çok önceden almıştı.)[6]

Hz. Muhammed, zalimlere, kâfirlere ve müşriklere karşı dik ve onurlu idi.[7]

Hz. Muhammed, insanların hatalarını yüzlerine vurmazdı, tenkitlerini isim vermeden yapardı.[8]

Hz. Muhammed, geçici sıkıntıları tasa etmez, çile ve zorluklara katlanırdı.[9]

Hz. Muhammed, haksızlıklar karşısında öfkelenir ve tepkisini gösterirdi.[10]

Hz. Muhammed, gördüğü yanlışları eliyle ve diliyle düzeltir, düzeltmeye gücü yetmediğinde ise hiç olmazsa/en azından kalbiyle o kötülüğü onaylamaz ve bunu beden diline yansıtırdı.[11]

Hz. Muhammed, nemelazımcı ve vurdumduymaz değildi; duyarlılık, farkındalık ve hassasiyet sahibiydi.[12]

Hz. Muhammed, sabırlı ve metanetliydi.[13]

Hz. Muhammed, asla Yüce Allah’a isyan etmezdi.[14]

Hz. Muhammed, sorunlar karşısında pes etmez sonuna kadar mücadele ederdi.[15]

Hz. Muhammed, asla ümitsizliğe, yılgınlığa ve bitkinliğe kapılmazdı.[16]

Hz. Muhammed, günahlardan sakınır, tövbe ve istiğfar ederdi.[17]

Hz. Muhammed, şefkat ve merhamet sahibiydi.[18]

Hz. Muhammed, bitkileri ve hayvanları sever, onları korurdu.[19]

Hz. Muhammed, çevre temizliğine son derece dikkat ederdi.[20] (28.08.2009)

---

[1] Âl-i İmrân, 3/190; Buhârî, Bed’ü’l-vahy, 1; Müslim, Tevbe, 12.

[2] Buhârî, Menâkıb, 23, İlim, 30; Müslim, Cum’a, 46; Ebû Dâvud, Sünne, 5; Edeb, 18; Tirmizî, Şemâil, 97; Menâkıb, 9.

[3] İsrâ, 17/36; Müslim, Birr, 58, 72; Tirmizî, Hudûd, 3; Ebû Dâvud, Edeb, 37; İbn Hanbel, II, 389; Abdürrezzâk, Ebû Bekr Abdürrezzâk b. Hemmâm b. Nafi’ el-Himyerî, el-Musannef, Thk.: Habîbu’r-Rahman el-Â’zamî, Mektebetü’l-İslâmiyye, Beyrut 1403, X, 232.

[4] Şûrâ, 42/40; Fâtır, 35/45; Ankebût, 29/7; Buhârî, Tefsir, 5; Müslim, Birr, 72, 89; Tirmizî, Birr, 69; Nesâî, Kasâme, 23-24; İbn Mâce, Edeb, 23; İbn Hanbel, II, 389.

[5] Âl-i İmrân, 3/159; Tirmizî, Birr, 56.

[6] Şuarâ, 26/3.

[7] Fetih, 48/29; Buhârî, Mezâlim, 3.

[8] Ebû Dâvud, Edeb, 5.

[9] Müslim, Zühd, 64; Cenâiz, 3; Ebû Dâvûd, Cenâiz, 17-18.

[10] Buhârî, Hudûd, 12; Ezan, 63; Menâkıb, 8; İsti’zân, 47; Müslim, Hudûd, 9; Ebû Dâvud, Vitr, 32; Tirmizî, Daavât, 70.

[11] Müslim, 1/İman, 20 (I, 69-70); Ebû Dâvud, 1992, 2/Salât, 242 (I, 677-678), 36/Melâhim, 17 (IV, 511); Tirmizî, 31/Fiten, 11 (IV, 470); Nesâî, 47/Îman, 17 (VIII, 111-112); İbn Mâce, 5/İkâme, 155 (I, 406); 36/Fiten, 20 (II, 1330); İbn Hanbel, I, 2, 5; III, 20, 49, 53.

[12] Nisâ, 4/135; Talak, 65/2; Tevbe, 9/128; Müslim, Akdiye, 19, Birr, 66.

[13] Ahkâf, 46/35; Sad, 38/17; Müslim, Zühd, 64.

[14] Nisâ, 4/14; Müslim, İmâre, 32, 33, 39.

[15] İbn Hişâm, es-Sîret, II, 101, 234-235; Buhârî, Tevhid, 31; Müslim, Zühd, 64.

[16] Tevbe, 9/40; Buhârî, Fedâilü ashâbi’n-nebî, 2; Müslim, Zühd, 75.

[17] Müslim, Zikir, 41.

[18] Buhârî, Ezan, 65.

[19] Buhârî, Mezâlim, 23; Müslim, Hac, 458; Müsâkât, 7; Sayd, 59; Ebû Dâvud, Tahâret, 14; İbn Hanbel, III, 184, 191; Abdürrezzâk, el-Musannef, V, 201, 220.

[20] Rahman, 55/7-8; Müslim, Eşribe, 99; Ebû Dâvud, Tahâret, 14; Tirmizî, Edeb, 41; İbn Mâce, Tahâret, 21.