DOÇ. DR. AHMET EMİN SEYHAN

“Baba” ile “Biyolojik Baba” Arasındaki Fark Baba olmak, Yüce Allah’ın erkeklere bahşettiği ilahi lütuflardandır. Babalığın hakkını veren erkekler olduğu gibi, çocuk sahibi olduğu halde “baba” olamayan, “biyolojik baba” olarak kalan, şefkat ve merhamet yoksunu zavallılar da vardır ve kıyamete kadar da bu tipler hep olacaktır. Bizim kanaatimize göre gerçek bir baba, sevgi, şefkat ve merhamet timsalidir. Baba, çocuklarına karşı anlayış ve duygudaşlığı zirvede olandır. Baba, yavrularının geleceği için her türlü fedakârlığa katlanandır. Baba, çocuklarının mutluluğuna kendini adayan ve karşılık beklemeyendir. Baba, kendisine emanet edilen yavrularının beden ve ruh sağlığını koruyan, eve helal lokma/rızık getiren ve yuvasını ihmal etmeyendir. Baba, çocuklarını iyi yetiştirmek ve onlara güzel örnek olmak için bilgisini tazeleyen ve bunun için geceleri uykusuz kalmayı göze alandır. Baba, yavrularına vakit ayıran, onları dinleyen, konuşan, dertlerine çözüm bulmaya çalışan, dinî

Secde Ne Anlama Gelmektedir? Kur’ân-ı Kerim’de birçok yerde geçen secde kelimesinin muhtelif anlamları vardır ve bağlama (kontekst) dikkat edilmeden anlam verildiğinde yanlış sonuçlara ulaşılmaktadır. Kur’ân-ı Kerim’de geçen bu secdelerden birisi “müslümanların Yüce Allah’a secdesidir.” (Hicr, 15/98; Meyrem, 19/58; Hac, 22/77; Secde, 32/15; Zümer, 39/9; Fussilet, 41/37; Fetih, 48/29; Necm, 53/62; Alak, 96/19). Bu secde ile kast edilen, “kulların namaz kılarken alınlarını/yüzlerini yere koymaları, Allah karşısında acziyetlerini itiraf etmeleri, O’na kul olduklarını göstermeleri ve sadece O’ndan istemeleridir.” Bu tür bir secde, kulun Yüce Allah’a en yakın olduğu andır ve Hz. Peygamber, alnını yere koyan bir mü’minin Yüce Allah’a çokça dua etmesini tavsiye etmiştir. Secde kelimesinin geçtiği bir diğer yer ise “meleklerin Âdem’e secdeleridir.” (Bakara, 2/34; A’râf, 7/11-12; Hicr, 15/29-33; İsra, 17/61-65; Kehf, 18/50; Taha, 20/116; Sad, 38/72-85). Bu secde ile kast edilen “melekle

Kuraklık, İsraf ve Şükürsüzlük Kuraklığın ve kıtlığın maddi sebeplerinden bazıları tabiata ölçüsüz müdahale, ormanları yakma, yeraltı su kaynaklarını, nehir, göl ve denizleri kirletme, kimyasal gübreleri/ ilaçları gelişi güzel kullanma, ekolojik dengeyi alt üst etme, fosil yakıtları tüketme ve bütün bunların doğal bir sonucu olarak küresel ısınma ve iklim değişikliklerine yol açmadır. Kanaatimizce bunlar kuraklığın maddi nedenleri arasında iken kıtlığın manevi sebepleri de vardır ve bunlar da “korkunç boyutlara varan israf” ve “kendilerine sayısız nimetler veren Yüce Allah’a karşı yapılan nankörlük ve şükürsüzlüktür.” Gördüğümüz kadarıyla kendilerine hadsiz hesapsız nimetler bahşedilen insanlar, bu nimetlerin kadrini ve kıymetini bilmemekte, har vurup harman savurmakta, gıdaları israf etmekte, fakir ve muhtaç insanları hiç düşünmemekte ve pervasızca/çılgınca/azgınca/küstahça tüketmeye devam etmektedir. Ne acı bir durumdur ki, Batılı ülkelerde insanlar obeziteden (aşırı kilola

Yetki Varsa Hesap da Vardır! İnsanlar birilerine yetki verdiği zaman doğal olarak hesap da sorarlar. Yetki verdikleri kişilerden belirlenen zaman içinde söz konusu yetkiyle ne yaptıklarını öğrenmek, yetkilerini kötüye kullananları cezalandırmak ve onlara bir daha da yetki vermek istemezler. Dolayısıyla yetki varsa sonunda mutlaka hesap da vardır. Örneğin insanlar, seçim yoluyla bir lideri yetkilendirir ve onun ülkeyi yönetmesini isterler. O lider, ülkeyi iyi yönetirse beş yılın sonunda onu yeniden seçerler. Ancak lider iyi yönetememişse elinden yetkiyi alır, başkasına devreder ve bir daha da o lideri seçmezler. Aynı şekilde köylüler, köyü kendileri adına yönetmesi için muhtar seçer ve ona yetki verirler. O muhtar köyü iyi yönetirse beş yılın sonunda yeniden seçerler. Ancak muhtar köyü iyi yönetememişse ondan yetkiyi alır, başkasına verir ve bir daha da o muhtarı asla seçmezler. Şehirde yaşayanlar da kenti yönetmesi için bir belediye başkanı seçerler. O belediye başkanı şehri